ΓΕΝΝΑ.

Σκληρο το παραμυθι της ζωης.

Σε ωκεανο σε φερνουνε,

μες τα σαγονια λεαινας σε πετανε

και τα λιονταρια ολον θα σε φανε.

Γι' αυτο καθε παιδι οταν γεννιεται κλαιει και δεν γελαει.

Χτυπιεται και οδυρεται,

διαισθανεται τις μπορες που θα φαει.

Ολοι λενε πως το εφεραν στο φως

μα αυτο αισθανεται σκοταδι.

Γι' αυτο κρατιεται οσο μπορει

μα οι μανα με οδυνες στον κοσμο θα το βγαλει.

Ολοι το καλοδεχονται με παιχνιδια και μπιχλιμπιδια,

μα αυτο εφιαλτες εχει στο μυαλο,

το τι του επιφυλασει η ζωη μελλοντικα στη γη,

η κοινωνια.

Οι γονεις το χαιρονται που ηρθε το μωρακι

και δεν του λενε που το 'φεραν

σε δρομους με διχαλες.

Οι αντοχες ειναι μικρες

μα οι πληγες μεγαλες

και οσο βαραινει το κορμι

δυσκολα ανεβαινει

της ζωης τις σκαλες.