ΤΟ ΜΩΡΟ.

Γιατι να κλαει το μωρο την ωρα που γεννεται

κανεις δεν ερωτηθηκε και δεν ομολογιεται.

Τι να το κανει αραγε απ' την κοιλια που βγαινει

και κλαιει και οδυρεται σε ανθρωπους οπου βλεπει;

Πως βλεπουνε τον ανθρωπο και κλαινε και σπαραζουν,

τι τα τρομαζει αραγε και πανικος τα πιανει...

Φαινεται πως διασιθανονται το τι τα περιμενει,

οτι το περασμα απο την γη, πορεια κολασμενη.

Διαισθανονται σκληροτητα, πολλες φορες το μισος,

τον ανισο τον πολεμο μες της ζωης τον βιο.

Μια περιπλανιση η ζωη, χωρις εμπιστοσυνη

εκει που καποιος σ' αγαπα, κλωτσια μετα σου δινει.

Τις θυελλες μες το μυαλο απο μωρο θα νιωσεις,

αγωνες, λυπες και χαρες θα 'ρθουν και θα τις βιωσεις.

Η ζωη ειναι ενα αινιγμα, δεν εχει καμια λυση,

μοναχα ο ταφος ο ψυχρος οπου θα σε κοιμησει.

Ολα τα χρονια του βιου μας να 'ναι αρμονικα,

οπως τα μερη αγαλματος που ειναι θαυμαστα.