ΧΕΛΙΔΟΝΙ.

Εκτισα το σπιτακι μου σαν το χελιδονακι

εμοχθησα, επαλαιψα με παραπολυ μερακι.

Για να στεγασω ηθελα εκει τον ερωτα μου

να 'ναι φωλιτσα ομορφη για με και τα παιδια μου.

Εσυ χελιδονακι μου ησουν το προτυπο μου

που εφτιαξα το σπιτακι μου, το μεγα ονειρο μου.

Σ' αυτο μενουν οι μνημες μου και οι πατημασιες μου

εκει θα μεινουνε πολλα, οι λυπες και οι χαρες μου.

Και καθε αντικειμενο

κατι θα θυμιζει

θ' αφηνει καποια μυρωδια

κατι θα συμβολιζει.

Εσυ χελιδονακι μου εχεις την θεια χαρη

το αναλαφρο σου πεταγμα και νοηση μεγαλη.

Εγω ' μοιαζα με σενανε

μου λειπαν τα φτερα σου

αποδημητικο ημουν πουλι

σαν την οικογενεια σου.

Χαιρομουνα την αλλαγη

τα ματια μ' δεν χορταιναν

π' αντικρυζα αγνωστα χωρια,

τραχεις τοπους η' ρεμα.

Για τους γονεις μου κουραση

για με χαρα παιχνιδι

σα χελιδονι πεταγα

κι εκει γυριζει η μνημη.

Θυμαμαι πως επεταγα

απο λιθαρι σε λιθαρι

ανοιξη και φθινοπωρο

επροσμονουσα παλι.

Το καθετι ειν' ομορφο στην παιδικη ηλικια

σου φτανουν τα ελαχιστα,

δεν εχεις απληστια.

ΑΝΕΞΑΚΡΙΒΩΤΟ.

Πολλοι περασαν απ' τη γη

και ποσοι θα περασουν

και σ' ολους το ερωτημα

μες το μυαλο υπαρχει:

Κι ολοι αναρωτιομαστε οταν καποιος που φευγει

που παει η ανθρωπινη ψυχη, μην σ' αλλο σωμα μπαινει;

Ολο εικασιες ειμαστε

και ολο φαντασιες

και οσα γραφτηκαν και γραφονται

ειν' αθλιες ιστοριες.

Τι ειν' αυτο που λεν' ψυχη

δεν μας ξεκαθαριζουν

αοριστιες παμπολλες

φρουδες ελπιδες δινουν.

Εγω τους προβληματισμους μοναχα καταθετω,

γιατι ειμαι ενα μηδενικο, και αποψη δεν εχω.

Και δεν μπορω κανενανε,

δεν θελω να επηρρεασω

για κατι που ειναι αμφιβολο

και οσο ζω θα ψαχνω.

Αμφιταλαντευομενοι

σοφοι και επιστημη

μια στο καρφι και μια στο πεταλο

οι εκδοχες ομιχλη.

Ολα τον κυκλο κανουνε

στη γη για να επιβιωσουν

και αφου το κανουνε αυτο

ολα εδω θα λιωσουν.

Αλλα μας ειπαν ο Χριστος,

Μωαμεθ και Βουδας,

αλλα μας λενε οι σοφοι

Σωκρατης και Κομφουκιος.

Ολους αυτους τους διαβασα κι αλλους πολλους ακομα

και εβγαλα το συμπερασμα:

Στη γη μενουνε ολα!

Μη με παρεξηγεισετε μ' αυτο το σκεπτικο μου

γραφω μονο για φιλους μου, δεν θα πουλησω τομους!

Δεν θελω ν' αποχωρηστω

την αγαπητη μου μανα

ολη στη γη τα οφειλω,

ειμαι δικο της κραμα.

ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΕΣ.

Ψαχνω και γω στα αχυρα

να βρω καμια βελονα

οπως εψαχνανε και καποιοι

πριν απο πολλους αιωνας.

Μα η προσπαθεια ματαιη

οι κοποι τους χαμενοι

δεν βρηκαν λυση, μητε φως

παροτι φωτισμενοι.

Απ΄το μηδεν ξεκιναγαν

και κει εκαταληγαν

μες το νερο καταφεραν

ν' ανοιξουνε μια τρυπα!

Και ολες οι θεωριες τους

αερας φουσκωμενος

γραψαν, δημοσιευσανε

φανταστικο το εργο.

Ψαχνουν να βρουν αν ο Θεος

ανθρωπου εχει φυση

πως εδημιουργηθηκε

που εχει κατοικησει.

Και οτι εφτιαξε τον ανθρωπο

απο νερο και χωμα

και ηταν γλυπτης ο Θεος

σχεδιασε το σωμα.

Και τοσα αλλα που εφτιαξε

και ποσο εκουρασθει

αυτο δεν ξεκαθαρισαν

εφταημερο δεν φτανει,

να φτιαξει τον ελεφαντα

να φτιαξει την αρκουδα,

ποσο για οφι πονηρο

χιλιαδες τα ζουζουνια.

Ο ανθρωπος φανταζεται,

φανταστικα θα πλαθει

μα τωρα ηρθε ο καιρος

τα σοβαρα να γραψει.

Ψαχνω για ψυλλους στ΄ αχυρα

στης πολης το χαρμανι

ο Διογενης γινομαι

μου λειπει το φαναρι!

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ.

Βρισκομαι σε λαβυρινθο

και διεξοδο δεν βλεπω

Αριαδνη δε με βοηθησε

τον μιτο για να δεσω.

Και ετσι θα πελαγοδρομω

στους σκοτεινους διαδρομους

Μινωταυρους φανταζομαι

σκληρα να με σκοτωνουν.

Αυτα αισθανομαι πως εχω παθει

μες τα υπογεια, μεσα στα βαθη

να 'χα τον μιτο της Αριαδνης

να κραταγα την μια του ακρη!

Πηγα για χαρη της πατριδας

στου Μινωταυρου τα καταφυγια

για να παλαιψω, να τον σκοτωσω,

τους αλλους νεους να γλιτωσω.

Γιατι ο καλος παντα πασχιζει

και την ζωη του γι' αλλους δινει

η καλωσυνη τον διακρινει

καλο θα πραξει και θα φυγει.

Διοτι ο καλος και αγαθος

σηκωνει παντα τον σταυρο

και το νερο που εχει εμπρος

το σπρωχνει προς τον διπλανο.

Ποτε ταγος δεν γινεται

να λεει και να υποκρινεται

μες την αφανεια κρυβεται

και η ψυχη του γδυνεται.

Που βλεπει γυρω του κακους

που τρωνε αδυναμους πολλους,

οχι για να χορτασουνε,

μα θησαυρους να μασουνε.

Για ολους τους απογονους του

κληρονομια στους κλωνους τους

γιατι θα μοιαζουνε σ' αυτους,

τους κωλους θα 'χουνε φαρδιους.

Και ο Θησεας θα βογκα

στον Κατω Κοσμο με εμας

χασαμε την παλικαρια,

ηρωισμο και ιδανικα.

ΑΘΩΟΙ Κ' ΕΝΟΧΟΙ.

Ενοχος κ' αθωος

λεξεις αδιαιρετες

τις εφτιαξε ο πλαστης

κι αν ψαξεις φαινονται.

Ενοχος ο Θεος μας

τα λαθη διακριτα

ενοχη η γη μας

ηφαιστεια και δεινα.

Σεισμοι και τοσα αλλα σπερνουν την συμφορα

ο ηλιος ξερασιες, λοιμους κ' αλλα πολλα.

Η θαλασσα, ο ανεμος, ενοχοι ολο καυγα

τυωνες και κυκλωνες, τσουναμια τρομερα.

Ενοχα και αθωα

τα παντα μες το συμπαν

ισως ο πλαστης τα εφτιαξε

γι' αλληλοτιμωρια.

Κ' οι ανθρωποι να 'ναι επιεικεις

ανθρωπους οταν δικαζουν

γιατι εχουν μες την φυση τους

τα δυο παραπανω.

Ουδεις ειναι απολυτος, ανωτατος και τελειος

αντιγραφο ειναι της γης, παιζει τον ιδιο ρολο.

Ολοι ειμαστε αθωοι

και συναμα ενοχοι

σχιζουμε τα ιματια μας

και σαλευουμε.

Και ολοι οι ανηθικοι

για ηθικη μιλανε

και αν σε βρουν αναισθητο

τις τσεπες σου κοιτανε.

Η ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

Δεν υπαρχει πανω στη γη κανενας αλλος τοπος

που να' χει τοσο ποτιστει με το αιμα των ανθρωπων.

Διαβαστε στην παγκοσμια ιστορια

να μαθετε πως ο Ελληνισμος κατεχει τα πρωτεια.

Και οτι ποταμια αιμα εχει χυσει

ελευθερια και τιμη για να κρατησει.

Λαος μοναδικος σ' ολο τον κοσμο

που δεν αφεθηκε ειρηνικα να ζησει καποιο χρονο.

Πολλοι μας επιβουλευτηκαν

και ειχαμε τα δεινα μας

για την ανεξαρτησια μας,

για μας και τα παιδια μας.

Ποια μοιρα αραγε υπαρχει

τους Ελληνες εχει καταδικασει

Αττιλες να ερχονται στη χωρα,

τον κοσμο να σφαζουνε σα βοδια;

Ολοι οι λαοι ματωσανε

στο βαθος μες τον χρονο,

μονο οι...εξωγηινοι

δεν μας ποτισαν πονο!

Μ' αυτη η μοιρα η κακια,

αν δεν ωθησει αλλους,

βαζει αδελφια Ελληνες

ο ενας τον αλλον να σφαζουν.

Ειναι το πεπρωμενο μας αυτη η μαυρη μοιρα,

το αιμα των Ελληνων, σαν θαλασσα με κυμα.

ΑΛΗΘΕΙΑ - ΨΕΜΑ.

Ψεμα κι αληθεια παν μαζι στη φυση των ανθρωπων

παντοτε αντιπαλευουνε συστημα κερδοσκοπων.

Οποιος ξεχναει την ντροπη, ξεχνα και την αληθεια

και ο ψευτης πεφτει χαμηλα φτιαχνοντας παραμυθια.

Το ψεμα και η αληθεια παντα μαζι πηγαινουν

και οι ψευτες εχουν τεχνικη, το ψεμα μαγειρευουν.

Καποιος λογος αν υπαρξει, θα ζητα να καλυφθει,

ψεματα θα υπονοησει, να γλυτωσει την ποινη.

Το ψεμα του διαβολου, η αληθεια του Θεου

ο διαβολος προπορευεται, μπαινει στους πονηρους.

Βαζει την ουρα του ακομη και στους αγιους

και με πολλα τεχνασματα τους ψευτες κανει σκλαβους.

Το ψεμα και η αληθεια ζευγαρι ταιριαστο,

αλατι και πιπερι σε καθε φαγητο.

Το ψεμα σε χαιδευει, σε κανει να χαιρεσαι

η αληθεια σε καρφωνει και κοκορευεσαι.

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ.

Του προσωπου τα οργανα δειχνουν τα αισθηματα σου

και οσο κι αν θελεις να κρυφτεις αυτα σε ξεσκεπαζουν.

Οταν θα λες τα ψεματα

τ' αυτια σου κοκκινιζουν

τα ματια λεν παρα πολλα

και ολα τα καθρεπτιζουν.

Στον φοβο καθε προσωπο

αμεσως κιτρινιζει

και στη χαρα το προσωπο

το βλεπεις και γυαλιζει.

Αν δεις τα ματια θολερα

η γλωσσα λεει ψεμα

εαν στα χειλη τρεμουλο

συμφεροντα θιγμενα.

Αν δεις ιδρωτα χειμερινα,

τα φρυδια ζαρωμενα,

ο ανθρωπος εχει θυμο,

θα βγαζει απωθημενα.

Κοιταξε φυγε μακρυα,

γιατι σ' εχει μισησει,

δεν συγκρατει τα νευρα του

μπορει να σε χτυπησει.

Αν δεις και καποιο προσωπο

πολυ αγριεμενο

δωσε του κατι να φαει

γιατι ειναι πεινασμενο.

Αν δεις χαμογελο γλυκο

διακρινεις ανθρωπο καλο

μη φυλακτεις, μη φοβηθεις

εχει μεσα του στοχασμο.

Αν δεις και καποιο προσωπο

και ειν' κατσουφιασμενο

πολλα το βασανιζουνε

και πολυμπερδεμενο.

Το προσωπο του ανθρωπου καθρεπτης της ψυχης του

και ο καθε ενας απο μας μπορει απλα να μελετησει.

Ο ΖΟΥΡΛΟΣ.

Αν γεννηθει καποιος ζουρλος

μην προσπαθεις να φτιαξεις

οτι να κανεις και να πεις,

τζαμπα θα το κουρασεις.

Η ζουρλια ειναι στην ψυχη

και μεσα στο κεφαλι

γονιδια κληρονομικα

και συνεχιζει η βλαβη.

Δεν θα βρεθει το φαρμακο

ανιατη ασθενεια

κι αν εχεις καποιον διπλα σου

θα τα αντεχει ολα.

Γιατι η γλωσσα του ζουρλου δεν εχει μετρο, ορια,

ειναι ποταμι ομητικο που τα σαρωνει ολα.

Καθε μουρλον καλυπτουνε

κυκλοι των αρχονταδων

και ετσι τους βλεπουμε ψηλα

με λογια παραπανω.

Αν ειχε η ζουρλια κερατα

θα φαινονταν σε ολους

και θα περιοριζοτανε

με συμβουλες και ορους.

Η τρελα δεν παει στα βουνα

μα μονο στους ανθρωπους

και βλεπουμε εγκληματα,

διαλυση καθε τοπου.

Πολεμους και καταστροφες

μονο οι ζουρλοι τους κανουν

δεν δυνανται να το σκεφτουν,

να δουν και να προλαβουν.

Δεν εχουν την συνειδηση

το τι ζημια θα κανουν,

ματωνουνε ολη τη γη

τον κουζουλο που βαζουν.

Εγκληματιες και τρελοι, μπασταρδοι, τιποτενιοι,

διοικησανε πολλες φορες, βλαψαν την οικουμενη.

ΞΕΣΚΕΠΑΣΜΑ.

Να ειχα το ελευθερο και για πολλους να γραψω

να εγκωμιαζω τους καλους και τους κακους να θαψω.

Για να μαθαινει ο λαος

ποιος ειναι το γουρουνι,

ποιος ειναι ο αχορταγος

με το χρυσο κοστουμι.

Ποιος ειν' ακαδημαικος

που την ψυχη του δινει,

ποιος ειναι ασυνειδητος

που αδυναμιες κρυβει.

Να γραψω για καλους γιατρους,

ανθρωπους που αγαπανε

και για πολλους αχορταγους

το χρημα που κοιτανε.

Να γραψω ονομαστικα

για ολους και για ολες,

οπου δεν εχουν αρετες

μα μονο για να τρωνε.

Να μην αφησω αθικτο,

να δημοσιοποιησω,

να στιγματισω τον κακο

και του καλου το ηθος.

Να μην αφησω τιποτε

απο καμια ταξη,

να βγουνε ολα στον αφρο,

να μαθει το κουμασι.

Να γραψω για τους γκλοντενμποις,

να τους φωτογραφισω,

δημοσιογραφους, διευθυντες

πολλους να ξεσκονισω.

Γιατι σ' ολα τα στρωματα υπαρχουν και οι λιγδες,

λιγοι ειναι αξιοπρεπεις, πολλοι οι μπελαλιδες.

Που βλεπουν τον συνανθρωπο

σαν να' ναι εργαλειο,

για να τον φανε ολοκληρον

και αλεσμα στον μυλο.

ΑΕΤΟΣ.

Ψηλα πεταει ο αετος

μα ολο κατω κοιταζει

κατω υπαρχει η τροφη

κατι θα βρει να φαει.

Κατω ειναι η μανα του

που θα τον αγκαλιασει

αυτη του δινει τη ζωη

αυτη τον αγαπαει.

Η γη ειναι που μας συντηρει

και ολα μας τα προσφερει

και με απωτερο σκοπο

το καθε σωμα παιρνει.

Αυτο το ξερει ο αετος

και θελει ν' αποδρασει

και ισως πιστευει απο τη γη

μια μερα να το σκασει.

Μ' αυτο δεν ειναι ευκολο,

η μανα δεν αφηνει,

σ' αυτην χρωστα την υπαρξη

στη γη παλι τη δινει.

Και ο ανθρωπος το προσπαθει

εξω απ' τη γη να φυγει,

μα τζαμπα παν' οι κοποι του

η γη δεν τον αφηνει.

Γιατι εχει χρεος προς αυτην,

πρεπει να το ξοφλησει

αυτη θελει την υλη του

οταν θα ξεψυχησει.

Γι' αυτο και ο ερμος αετος με την περηφανια του

ψαχνει να βρει ψηλα φωλια ν' αφησει τα αυγα του.

Μα ειν' της γης το χωμα

μαγνητης δυνατος

πιανει το καθε σωμα

και μεσα το αγκαλιαζει

το λαδι του να παρει.

ΘΡΗΝΟΣ ΜΙΑΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ.

Εχω πεσει στη δυσμενεια του Θεου και των ανθρωπων

που αλλαζω καθε μερα περιοχη και καθε τοπο.

Ολομοναχη γυριζω

τα δεινα αντιμετωπιζω

και με χαρτινο μαντιλι

τα ματακια μου σκουπιζω.

Ενας θρηνος η ζωη μου

ασχημη η κατασταση μου

επεσε η υποληψη μου

απ' τη μοιρα τη κακη μου.

Ειμαι σε βαθη σκοταδι

σα να βρισκομαι στον Αδη

σ' αδιεξοδο μπλεγμενη

νιωθω πλεον τελειωμενη.

Και με τους θρηνους συγκινω ψιλα βουνα,

λαγκαδια,

μα ο Θεος αδιαφορος

με το δικο μου δραμα.

Δεν ακουει την παρακληση,

δεν ακουει τις φωνες μου

που εκλεισαν τον λαιμο μου

και εχουν σπασει τις χορδες μου.

Οι θρηνοι συγκλονιζουνε,

γκρεμιζουνε και καστρο

μα εγω εχω τελειως ξεχαστει

σε εναν κρυο ταφο.

ΣΑΤΙΡΑ.

Ολο φθονο και καια βγαζουνε οι θεατρινοι

και ο λαος παει τους βλεπει και τον οβολο τους δινει.

Βγαζουν ζηλεια, βγαζουν μισος, ειρωνια, απερισκεψια

και η γλωσσα τους πεταει λιβελους και δηλητηρια.

Και χλευαζουν, σατυριζουν, οποιον δουν πολιτικο

θα επρεπε να ξεχωριζουν τον τιμιο και ηθικο.

Και δεν σεβονται κανεναν

τους λεβεντες, τους ξεχωριστους,

ορισμενους που μοχθουνε

για το δικαιο του λαου.

Σεβαστειτε θεατρινοι τον καλο πολιτικο

και βοηθηστε τον στο εργο για του τοπου το καλο.

Αλλα θεματα υπαρχουν,

διασκεδαστε το λαο,

σατυριστε συναδελφους

τον κακο σας εαυτο.

Μονοι σας μην επαιρεστε πως εισαστε το φως

γιατι σκοταδι γινεσαι, μωρος ηθοποιος.

Που σας ακουω ντρεπομαι

φυσαω, ξεφυσαω

και λεω

επιθεωρηση ποτε δεν ξαναπαω!

ΛΟΓΙΑ.

Βαρεθηκα ν' ακουω τα λογια τα παχεια

του καθε μπλοφαδορου που λεει καθημερινα.

Ολοι λεν πως αγαπανε και κανουν τον καλον

μονο να εντυπωσιαζουν και αλλα εχουν στο μυαλο.

Πολλους εχω γνωρισει που ειναι ποταποι

και Κασσιανη το παιζουν που βγαινουν στο γυαλι.

Εχουν το λογοπαιγνιο,

ολους να τους πειθουν,

ωσπου να τους τυλιξουνε

και να τους γδυσουν.

Ολοι τον εαυτουλη τους μοναχα αγαπανε,

με επιστημη πονηρια, πως πιο πολλα να φανε.

Ολοι παιζουν τον παπα, γιατροι και δικηγοροι,

προεδροι ειν' σαν τον Εφραιμ, χιλιαδες σαλταδοροι.

Και τα δικα τους τα παιδια πως να καλοπερνανε,

δεν νοιαζονται για αλλωνων, διπλα τους αν πεινανε.

Αυτοι το παιζουν ανθρωποι, μαθαν να ρητορευουν

και ολο με λογια ψευτικα καθε χαζο πλανευουν.

ΞΕΤΣΙΠΩΤΟΙ.

Πολλες ειναι οι αρετες,

μα δεν εχουνε καμια

αν ειναι το ψεμα αρετη,

ε τοτε εχουν μια!

Αυτοι ειναι οι πολιτικοι

και αυτη τη γνωμη δινουν

ολα λενε πως τα λυνουνε

μα παντα τα ξεφτιλιζουν.

Αυτο πολλοι το εχουν πει

στα θεατρα το σατυριζουν

ψευτες τους αποκαλουν

μα αυτοι δεν κοκκινιζουν.

Ολοι οι ψευτες εγιναν πολιτικοι της χωρας

και επιστημη εκαναν το ψεμα με κορωνα.

Και αντι να δω βελτιωση απο τους νεους ανθρωπους,

βλεπω τους ψευτοθοδωρους συνεχιστες του τοπου.

Αυτο δεν ειν' προσωπικο,

εγω δεν προσκομιζω,

τ' ακουω καθημερινως

θεατρο, καφενειο.

Πολλοι απ' αυτους ειν' εμπαθεις,

αυτο το υπογραμμιζω,

και ριχνουνε τον ανδρισμο

στο γυναικειο φυλο.

Το μονο ενδιαφερον τους

η διατηρηση του θρονου

και οι κλωνοι οι απογονοι τους

παγωνια που φουσκωνουν.

Η ΚΑΡΔΙΑ.

Τα ομορφα ειν' ευαισθητα και ολοι το γνωριζουν

αν ισως τ' ακουμπησουμε μαραινονται και σβηνουν.

Σ' αυτα ανηκει και η καρδια

που αν ισως την πονεσεις,

θα ξεκολλησει με πληγη,

χρονο λιγο θ' αντεξει.

Αν ηταν εξωτερικα,

θα εβλεπες πως αλλαζει

το σχημα της το ομορφο γινεται ενα κουβαρι.

Και τοτε θα σκληρυνει,

θα παρει οψη τιγρης

και κανει τα πεταγματα

σαν πετρα που ραγιζει.

Γι' αυτο προσεξτε τις καρδιες,

ειναι σαν πεταλουδες,

τις γυναικειες πιο πολυ

γιατι ειναι τρυφερουλες.

Γι' αυτο ο καθε ποιητης γραφει με την καρδια του

και στους πολλους τους στιχους του βγαζει τα αισθηματα του.

Και την καρδια εχουν συμβολο ολοι οι καλλιτεχνες

δειχνει αγαπη, ερωτα, ραγισμα στις γυναικες.

Ειν' η καρδια τοσο μικρη

στο σωμα τροφοδοτης,

ειν' το ρολοι της ζωης

με ταξη και θεοτης.

Ο ΥΠΝΟΣ.

Αυτα τα κατορθωματα που κανω στα ονειρα μου,

αν ειχα κανει ξυπνητος θα μ' ειχανε βασκανει!

Στον υπνο μου εφτιαχνα πολλα

γινομουνα ηγετης,

στον ξυπνιο μου δεν μπορεσα να φτιαξω μια στεγη!

Στα ονειρα μου γυρισα

τη γη και ολον τον κοσμο,

στον ξυπνιο μου μονο χωριο -

- και μια φορα στο Βολο!

Στα ονειρα μου χορτασα αγαπες και λουλουδια,

στον ξυπνιο περιφρονηση και θλιβερα τραγουδια.

Ζητουσα αποζημιωση στου υπνου τις φτερουγες,

στα ονειρα απολαμβανα εκεινα που δεν ζουμε.

Στον υπνο μου εγνωρισα χαρες και ευτυχια,

στον ξυπνιο μου ολο κλαματα,

γυρω μου δυστυχια.

Ο υπνος ειν' ναρκωτικο,

το μνημα, το κρεββατι,

η λησμονια για τα κακα

που καθημερινα εισπραττει.

Και παντοτε αποζητω τον υπνο να ησυχασω

και δεν ακουω τους σοφους που λενε οτι θα χασω.

Αν ειναι ο υπνος ηρεμος, ολα τ' αναπληρωνει

και ολα ας υπολειπονται -

- και τα καλα του κοσμου.