Δυο γεροντια ηρθανε
απο την Αυστραλια
μισο αιωνα μακρυα
λειπαν απ' την πατριδα.
Τον ενα λενε Αλεξανδρο,
τον αλλον Οδυσσεα
και γω τους εσυναντησα
στη Τριπολη μια μερα.
Η νοσταλγια ασβεστη
οι μνημες στην καρδια τους
στα ονειρα τους βλεπανε
παντοτε τα χωρια τους.
Χιλιαδες μιλια μακρυα
ζουσαν κ' αγωνιουσαν
και της Ελλαδος προβληματα
το νου τους απασχολουσαν.
Ετσι ειναι ολοι οι Ελληνες
πατριδα αγαπανε
ακομη κι αν τους πεταξε
αποβλητα σε κασες.
Εφυγανε μικρα παιδια
διχως ελπιδα, μελλον
στο αγνωστο επηγανε
με μαυρο πεπρωμενο.
Γιατι ο φτωχος οπου κι αν παει
τα βασανα γνωριζει
το δειχνει η μαυρη τυχη του
η ωρα που εγεννηθει.
Μου το' παν τα γεροντια
που μιλησα μαζι τους
τη νυχτα μερα κανανε
ματωσε το κορμι τους.
Το μονο που καταφεραν
καινουργιο πανταλονι
μα ολο το σωμα η ξενητια
τσακιζει και στεγνωνει.
Και τωρα ξαναφυγανε
πολλοι απελπισμενοι
που ειδαν την πατριδα τους
καμενη και ξεφτισμενη.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen