Ο ΑΡΠΑΓΑΣ.

Λιγη ειναι η ζωη

τα χρονια φευγουν γρηγορα

λιωνουν τα κορμια μας,

δεν ειναι σιδερα.

Να 'σαι προσγειωμενος

ειν' ολα εφημερα

ποτε για καποια οφελεια

μην κανεις κριματα.

Γιατ' ερχεται μια μερα

που ολα μαυριζουνε

τα χρονια, η ζωη μας

να ξερεις οτι λιγουνε.

Ο κοσμος απο εμπρος σου

εξαφανιζεται

δεν εισαι μαθασουλας

οπως επιστευες.

Αν εβλεπες ξωπισω σου

τωρα τι γινεται

ολες οι αρπαχτες σου

τρωγονται και πινονται.

Ετσι γινοταν παντα

σ' ατιμο πλουτισμο,

το βιος που 'χες κουρσεψει

γινεται ριμαδιο.

Γιατι εσυ δεν ειχες

σταγονα απο μυαλο,

νομιζες εδω που 'ρθες

πως θα 'σαι παντοτινος.

Κουρελια σαν και σενα

στη γη ηρθαν πολλα,

αρπαξαν, αδικησαν,

σκοτωσανε παιδια.