Ο ΠΟΝΟΣ.

Τον πονο οταν συναντουν

κλεινουν ολοι τα ματια

"αρκει σε μενα να μη 'ρθει

κι ας παει στα κομματια".

"Φυγε απο μενα", ολοι λεν,

"ποτε μην μ' ακουμπησεις

και δεν με νοιαζει που θα πας,

ποσα σπιτια θα κλεισεις".

Ο πονος ειν' θεοτυφλος

ετσι ειναι καμωμενος

για να μην ξερει ποιους χτυπα,

αν ειν' επανειλημενος.

Μα βλεπουμε πολλες φορες

τους ιδιους να χτυπαει,

ολην του τη φαρετρα

στον ιδιον να αδειαζει.

Τον γελαστο και τον καλο

δεν θα τους ξεχωρισει

τα δωρα δεν βλεπει ο τυφλος

για να τα εκτιμησει.

Μονο με δυνατη φωνη

οταν τον συνανταω,

"Φυγε!" Του λεω, "απ' εδω,

κομματια θα σε καμω!"

"Πονε, εσυ με χτυπησες

απ' τη στιγμη της γεννας

και μ' αφησες πενταρφανο

να βρισκομαι στα ξενα.

Αχ πονε, βρε φονια

να σ' ανοιγα τα ματια,

να 'βλεπες ποιους επονεσες,

ποσα μικρα παιδακια.

Να δεις τα κατορθωματα

που τοσα χρονια κανεις,

γλυκες καρδιες, σκληρες καρδιες

τον ιδιο πονο σταζεις".

Οσο και να φωναζω

του πονου την αδικια,

αυτος περναει αγερωχος,

δεν δινει σημασια.

Ας ειναι ομως, γιατι μ' εψησε απο μικρον

κ' ειμαι ατσαλωμενος,

ακομα κ' οταν ξεψυχω,

το δωρο μου ειν' το γελιο!